မနေနိုင် မထိုင်နိုင်

လှလှ ပြန်ပြီလား.. “ဟုတ်ဆရာမ…အိမ်မှာ အဖေတစ်ယောက်တည်းမို့´´ ဆရာမလှလှသည် အမှတ်၂ ရပ်ကွက်၌ တိုက်ခန်းငှားနေသည်။အဖေရောဂါသည်ကြီးကိုပြုစုရသည်။ဆရာမလှလှမှာ အသက်၃၀ကျော် ခပ်ချောချောဖြစ်သည်။သူ့အဖေသည် အသက်၅၀ကျော် ခြေထောက်များကိုလေဖြတ်ထားသည်။ဆရာမသည် သဘောကောင်းသူဖြစ်၍အပေါင်းအသင်းမိတ်ဆွေများသူ ဖြစ်သည်။ကျောင်းမှ ဆရာ ဆရာမများကလည်းချစ်ခင်ကြသည်။ ဆရာမများကျောင်းအားလပ်ရပ်များတွင် ဆရာမလှလှကိုကူညီရင်း ဆရာမလှလှအိမ်တွင် ချက်ပြုတ်စားသောက်ကြသည်။အဘိုးကြီးကို ဝိုင်းဝန်းပြုစုကြသည်။ဆရာမ၏အခင်မင်ရဆုံး မိတ်ဆွေမှာ ဆရာမဒေါ်သက်ဖြစ်သည်။

ဒေါ်သက်သည် ဆရာမလှလှနှင့် ဘဝချင်းတူညီသူဖြစ်သည်။ဒေါ်သက် ငယ်ရွယ်စဉ်ကပင် မိဘများဆုံးပါးခဲ့ရာ ဆွေမျိုးများကပြုစုပျိုးထောင်ပေးခဲ့သူဖြစ်သည်။ယခုအခါ မြို့ကျောင်းတွင်တာဝန်ကျ၍ အဆောင်တွင် နေထိုင်ရသူဖြစ်သည်။ဒေါ်သက်သည်အခြားဆရာ ဆရာမများနှင့်မတူ အဆို အက မယ်ပြိုင်ပွဲများတွင် ဆုရရှိသူဖြစ်၍ ကျောင်းပွဲများရှိလျှင်ကျောင်းသူများကိုအဆိုအက သင်ပေးရသူဖြစ်သည်။ပါးတွင်သနပ်ခါးလေးများပါးပါးလိမ်း၍ သူ၏နက်မောင်လှသောဆံပင်များကို ထုံးထားသည်မှာခန့်ညားလှသည်။နေ့ခင်းအချိန်များသည် ဆရာမဒေါ်သက်၏ ကိုယ်လုံးအလှဆုံးအချိန်ဖြစ်သည်။

ဆရာမ၏ကျောင်းစိမ်းအကျီ ၤမှာအလွန်ပါးလွှာသည်။မနက်ကျောင်းလာလျှင်လက်ရှည်အကျီ ၤအပါးကိုအပေါ်မှ ဝတ်လာသော်လည်း နေ့ခင်းအချိန်တွင် အပေါ်အကျီၤကိုချွတ်၍နေတတ်သည်။ထိုအခါ ကျောင်းအကျီ ၤအဖြူရောင်အောက်မှာ ထင်ရှားလှသောအနက်ရော်မြန်မာဘော်လီနှင့် ဝင်းဝါလှသောနို့အုံကြီးများကို အထင်အရှားမြင်ရချိန်ဖြစ်သည်။ဆရာမ၏နို့အုံအပေါ်မှ မှည့်သီးအမည်းလေးသည်လည်း မြင်သမျှယောကျာ်းတိုင်းအား စိန်ခေါ်နေသလိုဖြစ်သည်။

ဆရာမဒေါ်သက်သည် ကျောင်းသားများကိုစာမေးလျှင် မတ်တတ်မရပ်ခိုင်းပေ။မတ်တတ်ရပ်ရင်လည်း စိတ်ဆိုးတတ်သည်။သူ့အချိန်ပုဆိုးထဝတ်လျှင်လည်းစိတ်ဆိုးတတ်သည် ။ကျောင်းသားများရှေ့တွင်စိတ်ဆိုးသော်လည်း ရင်ထဲတွင်ပျော်၍နေသည်ကို တချို့ကျောင်းသားများသတိပြုမိကြသည်။အဘယ်ဆို ဒေါ်သက်အချိန်တွင်ကျောင်းသားများ လီးတောင်ချိန်ဖြစ်သည်။ဒေါ်သက်သည်ရှေ့ဆုံး စာသင်ခုံစားပွဲပေါ်တတ်ထိုင်၍ ကျောင်းသားများကိုကျောပေးပြီး ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်မှစာများကိုထောက်ပြနေသည်။ထိုအချိန်သည် ကျောင်းသားများ၏ အတောင့်တဆုံးအချိန်ဖြစ်သည်။အိစက်ညက်ညောလှပြီး စူကောက်နေသော ဒေါ်သက်ဖင်ကြီးကိုကြည့်၍ ကျောင်းသားများ ဂွင်းထုနေတတ်သည်။ဆရာမဘေးမှ ကျောင်းသားများသည်လည်း မသိမသာ ဆရာမဖင်အနီး ကပ်၍ အငွေ့ရှုတတ်ကြသေးသည်။ကိုယ်သင်းရနံမှာလည်း မွှေးကြိုင်နေ၍ ကျောင်းသားတိုင်းကိုလီးတောင်စေသည်။

“ဆရာမ သမီးခရီးသွားရင် သမီးဖေဖေကို တစ်ရက် နှစ်ရက်လောက်ကြည့်ပေးပါဦး…´´ “ရပါတယ် လှလှသွားရင်ပြောလေ ဆရာမလည်း ကျောင်းပိတ်ရင်အလုပ်မရှိတော့ပါဘူး´´ “ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ ´´ ဆရာမလှလှကို တခြားနယ်မှာ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲစောင့်ရန် ကျောင်းမှတာဝန်ပေးလိုက်သည်။ဆရာမလှလှသည်အသက်ငယ်ပြီး ဖြတ်လတ်သူဖြစ်သောကြောင့် ကျောင်းအုပ်ကြီးက အားကိုးသည်။ ဒေါ်သက်သည် လှလှကို ဘူတာရုံသို့လိုက်ပို့ခဲ့သည်။

“ဆရာမ ဆေးလေးတွေမှန်မှန်တိုက်ပေးနော် ဆရာမ……`အေးပါကွယ် စိတ်ချလက်ချသွားပါ´´ ဒေါ်သက်တစ်ယောက် လက်ပြနှုတ်ဆက်ရင်းကျန်ခဲ့လေသည်။“လေးလေး ဆေးသောက်ပြီးပြီလား´´ “အေး ခုမှသောက်ထားတာ´´ အဖိုးကြီး ကုတင်ပေါ်မှာမှေးနေ၍ ဒေါ်သက်ကလည်း တီဗီကြည့်နေသည်။ကုတင်ပေါ်မှအဖိုးကြီးကို ဒေါ်သက်မကြာမကြာလှမ်းကြည့်နေသည်။

အဖိုးကြီးအိပ်မောကြနေချိန်ဖြစ်ပြီး အဖိုးကြီးပုဆိုးများ ကျွတ်နေလေပြီ။အလှသွေးကြွယ်လှသော အသက်၃၀ကျော် ဆရာမဒေါ်သက်ဖို့ ကြက်သီးထဖွယ်ကောင်းသောမြင်ကွင်းဖြစ်သည်။ ဆရာမလဘှလှအဖေဖြစ်သောကြောင့်သာ ရိုသေမှုဖြင့်လေးလေးဟုခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။အမှန်စင်စစ်မှာ နှစ်၂၀နီးနီးသာကွာသေးသည်။အသက်အရွယ်ရှိသေးသည့်အဖိုးကြီးအတွက် အိပ်ရေးဝလျှင် ထောင်ထွက်နေသည်မှာ အံ့သြစရာမဟုတ်ပေ။အဖိုးကြီးပက်လက်လန်အိပ်နေ၍ထောင်နေသော ဒစ်ကြီးမှာလည်း တောင်ထွတ်ကြီးသဖွယ်ဖြစ်နေသည်။

ထိုဒစ်ကားကားကြီးသည် လူတကာပြစ်မှားမိသော အားကားကားနှင့် အိဖက်နေသောနို့အုံပိုင်ရှင် ဒေါ်သက်ကို စိန်ခေါ်သလိုဖြစ်နေသည်။ဒေါ်သက် ထိုင်ရာမှထပြီး ပုဆိုးဖြင့်ပြန်ဖုံးပေးလိုက်သည်။ ပုဆိုးပေါ်မှထောင်ထွက်နေသောဒစ်ကားကားကြီးကို သွားလေးဖြင့်မသိမသာကိုက်သွားသေးသည်။ ဒစ်ကားကားကြီးကို အနီးကပ်မြင်တွေ့ခဲ့ရသော ဒေါ်သက်တစ်ယောက် တီဗီ ကြည့်နေရင်း မသိမသာစောက်ဖုတ်လေးကို လက်လေးနှင့်ပြန်ပြန်ပွတ်နေမိသည်။လီးကိုမမြင်ဖူးသည့် အပျိုကြီးတစ်ယောကတရွရွဖြစ်နေလေလသည်။ ်

အဖိုးကြီးနိုးလာသဖြင့် တီဗီ ပိတ်၍အဖိုးကြီးအားအစာသွားကြွေးသည်။ “လေလးလေး ဆေးသောက်ဦး´´ “သောက်ပြီးပြီလေလ´´` “ဒါကနောက်တမျိုး လေးလေလးရဲ့´´ “အေးအေး ပေး´´ ဒေါ်သက်တစ်ယောက်ပြုံးနေရှာသည်။ အဖိုးကြီးဆေးသောက်ပြီး ၅မိနစ်လောက်အကြာတွင်အိပ်ပျော်သွားသည် ။ဆေးမှာ အခြားဆေးမဟုတ် အိပ်ဆေးများသာဖြစ်သည်။အဖိုးကြီးပက်လက်လန်နေသည်။ ဒေါ်သက်သည် အဖိုးကြီးပုဆိုးကြားထဲကို့လက်ကလေးဝင် ၍ လီးအုံကြီးကို ပွတ်သတ်နေသည်။ပုဆိုးကိုတဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲလှန်လိုက်သောအခါ ညိုမဲနေသော လီးတန်ကြီးက “ဒေါင်´´ခနဲ ထောင်ထွက်လာသည် ။ဒေါ်သက်တစ်ယောက် မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်လလာသည်။

အဖိုးကြီးလက်ကိုယူပြီး သူ့အောက်ခံဘောင်းဘီကြားထဲသို့ထိုးထားသည်။အဖိုးကြီး၏ အဝတ်များကိုလည်းချွတ်လိုက်သည်။ “အား……အား……အင်း………´´ အဖိုးကြီးလက်ညိုးလေးကိုသူ့အဖုတ်ကြားထဲထည့်လိုက်သည်။ “ဗျစ်´´ “အား ………အား……´´ အရည်များလည်းထွက်လာသည်။ သူ၏အဝတ်စားများကို ချွတ်ပြီးအဖိုးကြီးပေါ်သို့ပြောင်းပြန် ကုံန်းထိုင်လိုက်သည်။သူ့စောက်ဖုတ်ကို အဖိုးကြီး ပါးစပ်ပေါ်ဖြည်းဖြည်းခြင်းပွတ်နေ်သည်။ အဝါရောင်သန်းနေသည့် မို့မို့ဖောင်းဖောင်းသူ၏စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ အဖိုးကြီးသွားနှင့်ဖိပွတ်လလိုက်သည်။

“အား…´´ ခါးများကော့တတ်သွားသည်။အဖိုးကြီးလီးကိုလည်းလက်တစ်ဖက်မှ ကိုင်ညှစ်၍ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်နေသည်။ ထို့နောက်ဆံထုံးကြီးကိုဖြီချလိုက်သည်။ဒေါ်သက်တစ်ယောက်အဖို့ အဝလိုးမည့်ဟန် ပြင်ဆင်နေသည်။ဆရာမဒေါ်သက် အားမရတော့သဖြင့် လီးတန်ပေါ်မှအရေပြားလေးကိုနောက်သို့စုတ်၍ ကားထွက်နေသောဒစ်ကြီးအား အတင်းကုန်းစုတ်လေတော့သည်။ `°ရွှလွှတ်……ဗြွတ် ဗြွတ်´´ အဖိုးကြီးမျက်နှာပေါ်မှ စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ပွတ်ဆွဲနေသည်။စောက်စိကြီးကလည်း အဖိုးကြီး နှာတန်လေးနှင့် ပွတ်သွားသည်။ဒေါ်သက်၏လုပ်ဆောင်ချက်များ မြန်ဆန်လာလေပြီ။

“အား……´´ “မရတော့ဘူး ……မရတော့ဘူး……´´ တစ်ယောက်တည်းညီးသံများဖြင့်ဆူညံနေသည် ။ဒေါ်သက်ကုန်းထလိုက်သည်။အဖိုးကြီးလီးတည့်တည့်ပေါ်တွင် စောက်ဖုတ်ကြီးတအားဖြဲပြီး ဆောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်။ “အွန်း……အား အား……´´ တအားဖိ၍ဆောင့်နေသည်။နောက်မှ ထောက်ထားသောလက်များကလလည်း စောင်များကိုစွဲစုပ်ထားသည်။နို့အုံကြီးကလည်း အပေါ်အောက်ရမ်းနေရင်း ကော့ကော့တတ်လာသည်။အရှိန်များလည်းမြင်ြ့လလာသည်။

လီးတန်ကြီးကို အပေါ်ကော့၍စောက်စိနှင့် ဖိဖိပွတ်နေသည်။လေး ငါးချက် ဖိပြီးစောင့်ပွတ်လိုက်သည်။ “အား အား အား အား´´ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံးလည်း အရည်များရွှမ်းသွားသည်။ အင်အားများလည်းကုန်ခမ်းသွားသည်။ညည်းသံများနှင့်အတူ အဖိုးကြီးပေါ်မှ ဒေါ်သက်ကိုယ်လုံးကြီးကလည်း ရေ့နောက်ပွတ်ဆွဲရင်း အရှိန်များနှေးကွေးသွားတော့သည်။ ဆရာမဒေါ်သက်လ ထောင်မတ်သောလီးကြီးကိုကျေနပ်နှစ်သက်စွာဖြင့်ပြုံး၍ပီတိဖြစ်နေတော့သည် အတွေ့ထိမရှိသေးသေားဒေါ်သက်အဖို့တလောကလုံးကိုမေ့လျော့နေသကဲ့သို့ခံစားနေရသည် သေချာပါသည်ဆရာမဒေါ်သက်နောက်နေ့နောက်နေ့တွေမှာလည်းဒီလို့အရသာမျိုးထပ်ပြီးခံစားနေမှာအမှန်ပါ ဆရာမဒေါ်လှလှပြန်မလာမချင်းပေါ့ ခုတော့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးလည်း နီမြန်းပြီးအရည်မျာရွှဲလျက်ပီတိဖြစ်နေပါပြီ…