ခွင့်လွှတ်ပါ ဆရာမ
ရေးသားသူ – အမည်မသိ
လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၂၀ ကျော်က ဤရွာ ဤကျောင်းကို စာသင်ပေးခဲ့သည့် မြို့ကြီးသူ ဆရာမကြီးဒေါ်နုနုထွေး ယခု ဤရွာကို အလည်လာသဖြင့် တပည့်အဟောင်းတွေ တပြုံးပြုံး တရွှင်ရွှင် သွားကန်တော့ကြပါသည်။ သို့သော် ထိုအထဲ၌ တပည့်ဟောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်သည့် အောင်သိန်းက တော့ မပါဝင်ချေ။
“ဟေ့ အောင်သိန်း ။ ဆရာမကြီး ဒေါ်ထွေးထွေး အလည်လာသကွ။ ငါတို့သွားကန်တော့မလို့။ မင်းရော မလိုက်သေးဘူးလား။”
ထိုသို့ သူငယ်ချင်းတွေက မေးသည့်အခါတိုင်း
“အေး… နောက်နေ့မှသွားမယ်ကွာ”
ဟူ၍ အောင်သိန်းက ဖြေပါသည်။ သို့သော် သူသည် ဆရာမကြီးကို သွားကန်တော့ဖို့ စိတ်ကူးမရှိပါ။ အဘယ်ကြောင့်နည်း။ သူ့၌ ဆရာမကြီးကို နာကျည်းစရာ ရှိနေ၍ပါလော။ မဟုတ်ပါ။
—————————————
အတိတ်ကိုဆောင်ရမည်ဆိုသော် အောင်သိန်းသည် ဆယ်တန်း ဒုတိယနှစ် ကျောင်းသား။ ကျောင်းစာ တွင် စိတ်မပါ။ ရွာထဲက အရပ်သားတွေနှင့် ဘောလုံးကန်သည်။ ရွာပတ်ဝန်းကျင် ဇာတ်ပွဲ အငြိမ့်ပွဲ မှန်သမျှ ညလုံးပေါက် သွားကြည့်သည်။ စင်စစ် သူသည် ကျောင်းသားတစ်ပိုင်း အရပ်သား လူပျိုပေါက်တစ်ပိုင်း ဖြစ်ချေသည်။ ပြီးတော့ ဒီတစ်နှစ်လည်း စာမေးပွဲကျဦးမည်ဟု အများက သတ်မှတ်ထားသည့် အကောင်။
ထိုအချိန်မှာ သူတို့ကျောင်းကို ဆရာမအသစ် ရောက်လာ၏။ ရွာနှင့် မိုင်တစ်ရာကျော်ဝေးသည့် မြို့ကဆရာမကို ကျောင်းကော်မတီက ငှားလာခဲ့သည်။ အမည် မနုနုထွေး ။ စာအသင်ကောင်းလွန်းလှ၍ ငှားခက အများကြီးပိုပေးရသည်တဲ့။ စာသင် ကောင်းမကောင်းတော့ မသိ။ လှတာ တောင့်တာက တော့ ရက်ရက်စက်စက်ပင်။ အောင်သိန်းလည်း ကျောင်းမှန်မှန် ပြန်တက်ပါတော့၏။ ဆရာမ အရမ်းလှပေမဲ့ သူ စိတ်နဲ့တောင် မပြစ်မှားခဲ့ပါ။ ရိုသေသည်။ ချစ်သည်။ စာသင်ရတာလည်း ပျော်သည်။ သူ စာမှား၍ ဆရာမက သူ့ဗိုက်ကျော ဆွဲလိမ်သော်လည်း သူ မနာပါ။
—————————————
သို့သော် အထက်တွင်ဆိုခဲ့သည့်အတိုင်း သူ့မှာ နှစ်ဘဝရှိသည့်နှယ်။ ကျောင်းသားအောင်သိန်း အနေ နှင့် တပည့်လိမ္မာပီသသော်လည်း အရပ်သားအောင်သိန်း အနေနှင့်ကြတော့ တစ်မျိုးဖြစ်ချေ၏။ သူ့ဘော်ဒါ လူပျိုပေါက် လူပျိုသိုး မုဆိုးဖို ကျားကြီးတွေက စကားဝိုင်း အရက်ဝိုင်းတွေမှာ ဆရာမကို တစ်တစ်ခွခွ ပါးစပ်အရသာခံ ပြောကြပါသည်။
“တောက် ၊ နုနုလေး ဖင်ကြီးတွေက ကားထစ်နေ တာဘဲ။ နို့ကြီးတွေကလည်း ဟဲဗီးတွေ။ အသားက ဖွေးညက်လို့။ ဒါမျိုး နွှာလိုက်ရလို့ကတော့ကွာ။ နှစ်လလောက် ခြင်ထောင်ထဲကကို မထွက်ဘူး။”
“အံမာ ငါကတော့ ဆရာမ ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်ထား တာ မြင်ရုံနဲ့ ပြီးသွားမှာဗျ။”
” ဟီ ဟီ ။ ကိုယ်တို့ကတော့ ပေါင်ဖြူဖြူလေးကို လျှာနဲ့ ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေးချင်း လျက်ချင်တာကွ။”
ထိုထိုသော တဏှာရမ္မက် အမြှူအဆွ စကားတွေ ကြားရဖန်များတော့ လူပျိုပေါက် အောင်သိန်းရဲ့ စိတ် တွေ မရိုးမရွ ဖြစ်လာပါသည်။ ဆရာမ အတန်းရှေ့ထွက် စာသင်ရင်း မြေဖြူကျလို့ ကုန်းကောက်တာမျိုးတွေ့လျှင် ဟိုကိုယ်တော်ကြီးတွေ စကားကို ပြန်၍ကြားယောင်လာပြီး ဆရာမ တကိုယ်လုံးကို သေသေချာချာ ကြည့်မိတော့၏။
အင်း သူတို့ပြောတာ နည်းတောင်နည်းနေသေး တယ်။ ဆရာမက အရမ်းကို ဆွဲဆောင်နိုင်တဲ့ ဘော်ဒီ ရှိပါလားဟု တွေးမိသည်။ ပြီးတော့ သူ့ပေါင်ကြားကဟာက ထလာသဖြင့် ကပျာကယာ အာရုံလွှဲရပါ၏။
ဒီလိုနှင့် တပည့်အောင်သိန်း သင်္ချာတစ်ပုဒ် နားမလည်၍ ဆရာမထံ မေးဖို့သွားသည်။ ည ၉ နာရီလောက်။ ဆရာမက တပည့်မလေး ၃ ယောက်နှင့် စာကြည့်သင်းထဲမှာနေသည်။ သူ ရောက်တော့ ဝင်းတံခါးစေ့ထားတာ တွေ့၏။ သူ အသာ တွန်းဝင် ခဲ့သည်။ စာကြည့်သင်းထဲရောက်တော့ တိတ်ဆိတ်နေ၏။ ဆရာမအဖော် ဆယ်တန်းကောင်မလေးတွေ တစ်ယောက်မှမရှိ။ ဆရာမလည်း ရှိပုံမရ၍ ပြန်မည်အလုပ် ဆရာမအခန်းဆီမှ အင့်ကနဲ အသံသဲ့သဲ့ကြားသဖြင့် သူ ရှေ့တိုးကြည့်လိုက်သည်။
အော် ! ဆရာမ အိပ်ပျော်နေပါလား။ ဒီနေ့ တစ်ညနေလုံး ကျောင်းသန့်ရှင်းရေး လုပ်ခဲ့ရလို့ ဆရာမ ပင်ပန်းသွားလို့ဖြစ်မည်။ အောင်သိန်း ပြန်ရကောင်းမလား စဉ်းစား၏။ ပြီးတော့ ဟိုကောင်မတွေ ဘယ်သွားကြသလဲ။ ဒီည ရွာဦးဘုရားဝင်းထဲမှာ ဆီမီးတ စ်ထောင် ပူဇော်ပွဲရှိ၍ သွားငေးကြတာ ဖြစ်မည်ကို လည်း သူတွေးမိပြန်သည်။
ထိုသို့ သူတစ်ယောက်ထဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေစဉ် လုံချည်ရင်လျားနှင့် အိပ်ပျော်နေသည့် ဆရာမသည် ပက်လက်မှ ဒီဘက်ကို လှိမ့်လိုက်၏။ လျှောကနဲ လုံချည်ပြေကျသွားပြီး ဝင်းဝါထွားမို့သည့် နို့အိအိကြီးတွေ တဝက်တပျက် ပေါ်လာသည်။ အောင် သိန်း မျက်တောင်ခတ်ဖို့ပင် မေ့သွားသည်။ လှလိုက်တဲ့ နို့ကြီးတွေပါလား။ အုံတွေက ကြီးသည်။ တောင် ပူစာလို မို့မောက်နေသည်။ သူ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးပါ။ ဆရာမက ဘော်လီထူထူကြီးနဲ့ ဖုံးဖိပြီး အပေါ်က ရင်ဖုံးအင်္ကျီ ထပ်ဝတ်နေကြမို့ သူမနို့တွေ ဒီလောက်ကြီးမည်ဟု သူမထင်ခဲ့။
အောင်သိန်းရဲ့ကိုယ်ထဲ ကျောင်းသားဝိဉာဉ်ပျောက်သွားပြီး အရပ်သားဝိဉာဉ် ဝင်ပူးလာချေသည်။ တကိုယ်လုံး ကတုန်တယင်ဖြစ်ကာ လုပ်ချင်စိတ်တွေ တညီးညီး တောက်လောင်လာသည်။ သူ့ဟာက လည်း တအားဆာလောင် မာန်ထလာသည်။ အ ခြေအနေကလည်း သူ့ဘက်ပါနေသည်။ စာကြည့်သင်းထဲမှာ သူနှင့်ဆရာမ နှစ်ယောက်ထဲ။ တစ်ရွာလုံး ပွဲကို မဲနေကြချိန်။ အချိန်သည် ၁ နာရီ ကောင်းကောင်းရမည်။ ပြီးတော့ ဆရာမ အိပ်ပျော် နေတာကလည်း သူ့အတွက် ဂွင်ဖြစ်နေပြန်၏။
အောင်သိန်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ စာကြည့်သင်း တံခါးကို တိတ်တိတ်လေး သွားပိတ်လိုက်သည်။ ဆရာမအခန်းထဲ ခြေဖော့ဝင်ပြီး ကုတင်နားကပ်၏။ လက်တကမ်းပင် မဝေးတော့။ ဝင်းဝါကြီးမားသော နို့အုံကြီးတွေ ၊ ကားစွင့်နေသော တင်ကြီးတွေကို အနီးကပ်ကြည့်ပြီး ရမ္မက်ခိုးတွေ ဟုန်းဟုန်းထလာချေသည်။
သူ့ ပုဆိုး အင်္ကျီကို အသံမမြည်အောင် ချွတ်၍ ကုတင်ပေါ် အသာတက်သည်။ ထို့နောက် ဆရာမလုံချည်ကို အောက်စမှ ညင်သာစွာ အပေါ်သို့ ဆွဲ လှန်၏။ လုံချည်က ကျွတ်နေသည်မို့ အလွယ်ပင်။ ခါးပေါ်ရောက်အောင် ဆွဲလှန်လိုက်တော့ ဆရာမ၏ အရင်းတုတ် အဖျားသွယ်သော ပေါင်တံချောချောကြီးတွေ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ပေါ်လာ၏။ ထိရက် ကိုင်ရက်စရာမရှိ။ ဘေးစောင်းအိပ်နေသော ဆရာမသည် အပေါ်ကပေါင်ကို ရှေ့သို့ ကားဆန့်ထားသဖြင့် သူမပေါင်ကြားကဟာက အတော်လေး လွတ်လပ်စွာ ပေါ်နေသဖြင့် အောင်သိန်း ကံကောင်းချေတော့သည်။ သူမပေါင်ကြားထဲ ဖြစ်သလိုနေရာယူပြီး စိုရွှဲနေသည့် သူ့ဟာအဖျားကို အသေအချာ တေ့သွင်းလိုက်၏။
“အင့် အင်”
ဆရာမ အိပ်ချင်မူးတူး အသံထွက်လာသည်။ အောင် သိန်း အမြန်လုပ်မှ ဖြစ်တော့မည်ဟု သဘောပေါက်ကာ ဆရာမခါးကိုကိုင်၍ အမြုပ်သွင်းထည့်လိုက်သည်။
“ဟင့် ဘယ်သူလဲ ။ အို့ ဘာလုပ်တာလဲ။”
ဆရာမ ဝူးဝူးဝါးဝါး အထိတ်တလန့် ဖြစ်သွားသည်။ ရုန်းဖို့ကြိုးစားသည်။ သို့သော် နောက်ကျသွားလေပြီ။ အောင်သိန်းက ခါးကို တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားပြီး ဆရာမဟာထဲ ဝင်နေသည့် သူ့ဟာကို ကျွတ်ထွက်မသွားအောင် ဖိကပ်ထားသည်။ ပါးစပ်ကလည်း
“ခွင့်လွှတ်ပါ ဆရာမရယ်။ ကျ ကျနော် တကယ်ချစ် လို့ပါ”
ဟု တတွတ်တွတ် ပြော၏။
“ဟင် ! နင် နင် အောင်သိန်း။ မလုပ်နဲ့။ ကိုယ့်ဆရာမကို ဒီလိုမလုပ်ရဘူး။ ဆင်း ဆင်းစမ်း။ ငါ့စကား နားထောင်စမ်း။ ဟာ ဒုက္ခပါဘဲကွာ။”
ဆရာမ တဖြေးဖြေး နားလည်လိုက်ပြီ။ အခြေအ နေသည် အတော်လေးဆိုးနေပြီ မဟုတ်လား။ သူမ ဝမ်းနည်းစွာ တအီအီ ကြိတ်ငိုပါတော့သည်။ အောင် သိန်းမှာ ဆရာမကို သနားသော်လည်း နောက်မဆုတ်နိုင်တော့။ တခါမှ မကြုံဖူးသော ဘယ်လိုမှ မ တွေးဖူးအောင် ကောင်းလှသည့် အထိအတွေ့နောက် အရူးအမူး လိုက်လေတော့သည်။
ဆရာမ၏ ဖြူဖွေးကားစွင့်နေသည့် ဖင်ကြီးတွေကို လက်နဲ့အပြည့် ဆုပ်ညှစ်ကာ ဆောင့်သွင်းလေ၏။
“ပြွတ့် ပြွတ့်။”
“အင့် အား ။ ကောင်းလိုက်တာ ဆရာမရယ်။ အရမ်းကောင်းတယ်ဗျာ ။ ကျနော် တကယ်ချစ်လို့ပါဗျာ။ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်လို့ပါနော်။”
ဆရာမ ဘာမှပြန်မပြောတော့ ။ ရုန်းလည်း မရုန်းတော့။ တရှုပ်ရှုပ် ငို၍သာ နေပါတော့သည်။ အောင် သိန်း အပေါ်ကနေ ဖြစ်ကတတ်ဆန်း လုပ်ရသော်လည်း ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံ ဖြစ်သော ကြောင့် ၁၅ မိနစ်လောက်နဲ့ ပြီးသွားသည်။ ဒါပေမဲ့ ဇောကသန်နေသဖြင့် ချက်ချင်း သူ့ဟာ ပြန်ထလာသည်။
ဖြတ်ကနဲ ဆရာမပေါင်ကြားက ထလိုက်ကာ ဆရာမကို ပက်လက်ဆွဲလှန်ပြီး ချက်ချင်း အပေါ်က တက်ခွပြန်သည်။ ဆရာမက ကြိတ်ငိုနေဆဲ။ အားလျှော့လိုက်သည့်အလား အောင်သိန်းပြုသမျှ ငြိမ်ခံတော့သည်။ သို့သော် သူမသည် စိတ်နာ၍လောမသိ။ သူမမျက်နှာကို စောင်ဖြင့် ဖုံးထားချေသည်။
အောင်သိန်းက နမ်းဖို့ဆွဲလှပ်သော်လည်း မရ။ အောင်သိန်းသည် ဆရာမပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲပြီး ကျကျနန နေရာယူသည်။ နောက် သူ့ဟာ ညိုမဲမဲကြီးကို ဝင်းဝါနူးညံ့နေသည့် ဆရာမဟာထဲ ထည့်လိုက်သည်။ သူ့အကောင်မာန်ဖီ၍ ဝင်သွားပုံက ကြက်သီးထစရာပင်။
ပထမ ဖြေးဖြေးချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်သည်။ ဆရာမ၏ ရင်ဘတ်လှလှပေါ်က နို့ထွားကြီးတွေကို အားရပါးရ ကိုင်သည်။ စို့သည်။ အသီးလေးတွေကို နယ်ချေကစားသည်။ သို့သော် အောက်က ဆရာမကတော့ ငှက်ပျောတုံးသဖွယ် မလှုပ်မယှက်။
ဒုတိယအချီသည် သူ့အတွက် အရမ်းအရသာ ပိုရှိသည်။ စိတ်တိုင်းကျ ရှယ်လုပ်ခွင့်ရသည် မဟုတ် လား။ ပထမတစ်ချီလို အမြန်လည်း မပြီးချေ။ ဆရာမငိုသံ တဖြေးဖြေး စဲသွားသည်။ တစ်ချက် တစ်ချက် သူ ဆောင့်အသွင်း အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ အသံသဲ့သဲ့ ပေါ်လာသည်။ နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ သူ့ဟာက ထွက်ချင်လာ၏။ ထိမ်းပေမဲ့မရ။ ကြာရင် လူမိမှာလည်းစိုးသဖြင့် သူအပြီးသတ် တအား ဆော်ထည့်တော့သည်။
ဆရာမပေါင်လှလှကြီးတွေကို ဒူးဆစ်ကွေးက ကိုင်ဖိပြီး အသားကုန် အုပ်ထည့်လိုက်သည်။ တဖောင်းဖောင်း အသံတွေကြားမှာ ဆရာမညည်းသံ တအအလည်း ကြားလိုက်ရသည်။
——————————————
နောက်နေ့တွေ အတန်းထဲမှာ သူ့ကို ပုံမှန်ဟန်မပျက် ဆရာမက ပြောဆိုဆက်ဆံပေမဲ့၊ တခြားအချိန် အထူးသဖြင့် နှစ်ယောက်ထဲ မြင်တွေ့ချိန်မှာတော့ ဆရာမမျက်နှာက တင်းမာလှချေသည်။ သူ မှားသွားပြီ။ နောင်တရ မဆုံးတော့ပြီ။ နောက်နှစ် ဆရာမ သူတို့ရွာကို မလာတော့ပါ။ သူကတော့ ဆယ်တန်းကို ပွတ်ကာသီကာ အောင်ခဲ့ပါ၏။ သိပ်မကြာခင် ဆရာမ မြို့မှာ အိမ်ထောင်ကျပြီလို့လည်း ကြားရပြန်သည်။
——————————————
မမျှော်လင့်သော ယခုအချိန်ကြမှ ဆရာမ ဤရွာကို အလည်ရောက်လာပါသည်။ သို့သော် သူကတော့ ဆရာမ၏ တင်းမာနေဦးမည့် မျက်နှာကို ရင်မဆိုင်ရဲသဖြင့် ရှောင်၍ပင် နေလိုက်ပါတော့၏။ ၁၀ ရက်လောက်ကြာတော့ ဆရာမ ပြန်သွားသည်။ အဲ့ဒီညညနေမှာဘဲ သူ့ငယ်ပေါင်းတစ်ယောက် သူ့ဆီရောက်လာ၏။
“အောင်သိန်းရာ ။ ဆရာမအပေါ် မင်းအတော်စိမ်း တာဘဲ။ ဆရာမကဖြင့် မင်းလာတွေ့မလားလို့ တမျှော်မျှော်နဲ့ကွ။ ရော့ ဒါ ဆရာမက တပည့်တွေကို တစ်ယောက်တစ်အုပ်စီဝေတဲ့ မေတ္တာပို့စာအုပ်။”
သူငယ်ချင်းပြန်သွားမှ စာအုပ်လေးကို ဖွင့်ကြည့် လိုက်သည်။ ပထမစာမျက်နှာမှာ ဆရာမ၏ လက် ရေးလှလှကို တွေ့ရပါ၏။
“တပည့်မောင်အောင်သိန်းသို့ ဆရာမ၏လက်ဆောင်”
နုနုထွေး
အောင်သိန်း မျက်ရည်ကျမိပါတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။
