သွေးလက်ဝါးနဲ့ သူနာပြုဆရာမလေး
ရေးသားသူ – အမည်မသိ
ဒေါက်တာအောင်ဇော်လင်း ခွဲခန်းထဲက ထွက်လာသည်။ သူ့ကို အကြောင်းသိသူများက သွေးလက်ဝါးဟု တင်စားခေါ်ဝေါ်ကြသည်။ သူနဲ့ ခွဲခန်းအတူတူဝင်တဲ့ ဆရာဝန်မ ငယ်ငယ်လေးတွေနဲ့ နပ်စ်မလေးတွေရဲ့ တင်ပါးနဲ့ ရင်ဘတ်တွေမှာ သွေးစွန်းနေတဲ့ လက်ဝါးရာကြီးတွေ တွေ့ရတတ်လို့ ဖြစ်သည်။
ဒီနေ့လည်း သွေးလက်ဝါးတစ်ယောက် အလုပ်ပြီးလို့ နားနေခန်းထဲဝင်ပြီး အနားယူလိုက်သည်။ ဒေါက်တာအောင်ဇော်လင်းသည် နိုင်ငံခြားကနေ ခွဲစိတ်အထူးကုပါရဂူဘွဲ့ ရလာသည်။ ဖဲလိုးအော့ဖ်ရိုင်ရယ်ကွန်ဆားတန့်ဆာဂျင် ဖြစ်သည်။ လူတွေ ပြောပြောနေကြတဲ့ FRCS။
”ဒေါက်…. ဒေါက်… ဒေါက်….”
”ဝင်ခဲ့ပါ။”
ဝင်လာတဲ့သူက အနီဝတ် သူနာပြုဆရာမလေး ဖြူဖြူခါး။
”အဖြူ….၊ ခဏလာဦး ၊ ”
”ဟုတ်… ဆရာ၊”
သွေးလက်ဝါး ဘာမှမပြော၊ ဆုံလည်ကုလားထိုင်ကြီးပေါ်မှာ ကားယားကြီး ထိုင်နေရင်း ပေါင်ကြားထဲကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်သည်။
သူနာပြု ဆရာမလေးကလည်း သွေးလက်ဝါးပြောတဲ့ ခြေဟန်လက်ဟန်ကို နားလည်သည့်အလား ပေါင်ကြားထဲတွင် ကြုံ့ကြုံ့လေး ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပုဆိုးကို အသာဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ပုဆိုးကျွတ်သွားလို့ ပေါ်လာတဲ့ တစ်ထွာကျော်ကျော်လောက်ရှိတဲ့ လီးပျော့ပျော့ကြီးကို သူ့ရဲ့ လက်ဖဝါးနုနုလေးတွေနဲ့ ခပ်ဖွဖွ ကိုင်ဆွပေးသည်။
လီးတန်ကြီး တစ်ဖြည်းဖြည်း မတ်လာတာနဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးသည် နဖူးမှာ ဝဲကျနေတဲ့ ဆံနွယ်စလေးတွေကို တစ်ချက် သပ်တင်လိုက်ပြီး လီးတန်ကြီးရဲ့ ထိပ်ဖျားကို ပြွတ်ခနဲ စုပ်လိုက်တော့သည်။ ပြွတ်ခနဲ သုံးလေးခါလောက် စုပ်ပြီးသွားတော့ လီးချောင်း တစ်ခုလုံးကို လျှာလေးနဲ့ တစ်ပြတ်ပြတ် မြည်အောင် ယက်ပေးပြန်သည်။
လီးတန်ကြီးကား ယခင်ကလို ပျော့မနေတော့ပဲ သံချောင်းကြီးအလား မာတောင်လာလေပြီ။ သူနာပြု ဆရာမလေးလည်း အသက်ဝဝ တစ်ချက်ရှူလိုက်ပြီး လီးတစ်ချောင်းလုံး လည်ချောင်းထဲဝင်အောင် ငုံစုပ်လိုက်သည်။
”အား… ကောင်းတယ်၊ နာနာလေးစုပ်”
သူနာပြု ဆရာမလေးသည် သွေးလက်ဝါးရဲ့ အမိန့်ကို တသွေမတိမ်း လိုက်နာသည့်အလား ခေါင်းကိုနိမ့်လိုက် မြင့်လိုက်နဲ့ အားကြိုးမာန်တက်ပင် စုပ်ပေးနေရှာသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဒစ်ကြားထဲကို လျှာနဲ့ ထိုးကလိလိုက်ရင် သွေးလက်ဝါးတစ်ယောက် ခါးကို ကော့ကော့တင်ပြီး ပါးစပ်ထဲကို ကော့ကော့ထိုးသည်။
အဲဒီတော့ ဖြူဖြူခါး လီးနင်ရပြီ။ လီးတန်ကြီး အာခေါင်ကို ထိုးမိတာကြောင့် မျက်ရည်တွေ ဝဲတက်လာသည်။ မြန်မြန်ပြီးမှ မြန်မြန်နားအေးမယ်ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ လီးကို ကောင်းကောင်းကြီး စုပ်ပေးနေသည်။ ဒါပေမဲ့ သွေးလက်ဝါးက တော်တော်နဲ့ မပြီး၊ ဖြူဖြူခါး ဇက်ညောင်းအောင် စုပ်တာတောင်မှ လရည်မထွက်သေး။ အာတွေလည်း ညောင်းနေပြီ။
”တော်တော့….၊ လိုးတော့မယ်၊ ထမိန်ချွတ်လိုက်၊”
သွေးလက်ဝါး အမိန့်ပေးသလိုပြောတော့ ဖြူဖြူခါး တံခါးချက် ချထားမထား တံခါးဝဆီကို အပြေးသွားပြီး စစ်ဆေးလိုက်သည်။ တံခါးချက် ချထားတာ သေချာပြီဆိုတော့မှ ဖြူဖြူခါး ဝတ်ထားတဲ့ အနီရောင် ထဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
ထမိန်အနီလေး ကျွတ်သွားတော့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည်။ ဒီနေ့ ဖြူဖြူခါး အတွင်းခံ ဝတ်မလာဘူး။ သွေးလက်ဝါး ခွဲခန်းဝင်တဲ့နေ့တိုင်း ခွဲစိတ်ပြီးတာနဲ့ အလိုးခံရမယ်ဆိုတာ သိနေတဲ့အတူတူ တစ်ခါထဲ ဝတ်မလာတော့တာ။
”ဒီနားလာခဲ့ နင့်စောက်ဖုတ်ကို ငါကြည့်ဦးမယ်။”
ဖြူဖြူခါး သွေးလက်ဝါးနားကို တဖြေးဖြေးချင်း တိုးကပ်သွားသည်။ အနားရောက်တော့ ဒေါက်တာအောင်ဇော်လင်း အပေါ်က ရင်ဖုံးလေးနဲ့ အောက်ပိုင်း ဗလာဖြစ်နေတဲ့ သူနာပြုဆရာမလေး ဖြူဖြူခါးကို အနားခေါ်ပြီး သေချာကြည့်သည်။
”ပေါင်ကားလိုက် ၊ စောက်ပတ်ကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ဖြဲပြ”
”ဟုတ်ဟုတ်….”
စောက်ဖုတ် အတွင်းသားလေးတွေက နီရဲနေသည်။ အဖုတ်လေးက ဖောင်းဖောင်းလေးနဲ့ ဖြူဖြူလေး။ အမွှေးအမျှင်တွေ ရိပ်သင်ထားသောကြောင့် ဆီးခုံတစ်ဝိုက်မှာ ပြောင်ရှင်းပြီး ခုံးထနေသည်။
”ငါမနေနိုင်တော့ဘူး၊ စားပွဲပေါ်မှာ ပက်လက် အိပ်လိုက်တော့”
ဖြူဖြူခါး စက်ရုပ်တစ်ရုပ်အလား စားပွဲပေါ်မှာ ပက်လက် အိပ်ပေးလိုက်သည်။ အသားဖြူဖြူ ရင်ဖုံးအင်္ကျီလေးနဲ့ သူနာပြုကတ်ဦးထုပ်လေး ဆောင်းထားသော သူနာပြု ဆရာမလေးတစ်ယောက် စားပွဲပေါ်မှာ အောက်ပိုင်းဗလာနဲ့ ပက်လက်အိပ်ပြီး ပေါင်ကားပေးနေသည်။
သွေးလက်ဝါးတစ်ယောက် စားပွဲပေါ်မှာ ပေါင်ကားထားရက်နဲ့ စောင့်ပေးနေတဲ့ သူနာပြု ဆရာမလေးကို ကြည့်ရင်း စိတ်တွေ ကြွလာပြီ။ ပေါင်ကြားထဲက ထောင်ထနေတဲ့ လီးတန်ကြီးကို လက်နဲ့ တဆဆလုပ်ရင်း စားပွဲခုံနားကို တိုးကပ်လာသည်။ တဖြေးဖြေးနဲ့ သွေးလက်ဝါးရဲ့ လီးတန်ထွားထွားကြီး က အဖုတ်လေးနဲ့ နီးလာပြီ။
သွေးလက်ဝါး လက်ထဲကို တံတွေးအနည်းငယ် ထွေးထည့်ပြီး စားပွဲပေါ်မှာ ပေါင်ကားရင်း ပက်လက် အိပ်နေတဲ့ သူနာပြု ဆရာမလေးရဲ့ အဖုတ်ကို အနည်းငယ် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။
(အ…. )
ဖြူဖြူခါး တစ်ယောက် သွေးလက်ဝါးရဲ့ လက်ကြမ်းကြီးနဲ့ အဖုတ်ကို ဖိပွတ်ခံလိုက်ရတာ တစ်ကိုယ်လုံး ဖိန်းတိန်းရှိန်းတိန်း ဖြစ်သွားသည်။ တစ်ဆက်ထဲပင် ဖြူဖြူခါးရဲ့ အဖုတ်ထဲကလည်း အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့်နဲ့ ထွက်လာရတော့သည်။
(အင်း…. ဟင့်… ဟင့်….)
သွေးလက်ဝါးက အဖုတ်ကို လက်နဲ့ ခပ်နာနာ ဖိပွတ်လိုက်တော့ ဖြူဖြူခါး ဆီက တဏှာတွန်သံလေးတွေ ထွက်ပေါ်လာရသည်။ လေးငါးဆယ်ချက်လောက် လက်နဲ့ ပွတ်ပြီးတော့ သွေးလက်ဝါးတစ်ယောက် သူ့လီးကြီးကို ဖြူဖြူခါး အဖုတ်ဝလေးမှာ တေ့ပြီး သွင်းလိုက်တော့သည်။
( ဗြွတ်…. ဘွတ်….)
နွေးကနဲ ပူအိသော ခံစားချက်နှင့်အတူ အီဆိမ့်သော အရသာက နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ သွေးကြော ကိုယ်စီထဲကို ပျံ့နှံ့သွားတော့လေသည်။
”အား…. ဝင်သွားပြီ ကောင်းလိုက်တာ…”
ဖြူဖြူခါး စားပွဲစောင်းမှာ ပေါင်ကို အစွမ်းကုန်ကားရင်း ခပ်တိုးတိုး ညည်းသည်။ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ ထိုးဆင်း လိုးဝင်သွားသော လီးကြီး၏ အရသာ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ လီးကြီးကို ရစ်ပတ်ကာ တရစ်ရစ် ဆွဲပတ်နေသော စောက်ဖုတ် အတွင်းသားလေးများ၏ အထိအတွေ့ကို အပြန်အလှန် ခံစားနေကြရသည်။ အားရ ကျေနပ်သော အပြုံးပန်းလေးတစ်ပွင့် ဖြူဖြူခါး နှုတ်ခမ်းမှ လှစ်ခနဲ ပွင့်သွားသည်ကို သွေးလက်ဝါး မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်ရသည်။
တကယ်တော့ သွေးလက်ဝါးဆိုတာ ၀ါရင့်စားနေကြ ကြောင်ဖားကြီးဘဲလေ။ သွေးလက်ဝါး လီးကို အသွင်းအထုတ် မလုပ်သေးပဲ ဖြူဖြူခါး စောက်ဖုတ်ထဲမှာ စိမ်ထားရင်း ဖြူဖြူခါး ဝတ်ထားတဲ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီလေးကို ချွတ်မလို့ ပြင်ဆင်သည်။
ကိုယ်ကို အသာကိုင်ရင်း ဖြူဖြူခါး အဝတ်ကြယ်သီးလေးများကို တစ်လုံးချင်း စိတ်ရှည်လက်ရှည်နဲ့ ချွတ်သည်။ ကိုယ်ကို ကုန်းလိုက်တော့ အောက်က အဖုတ်ထဲက လီးကြီးက စောက်ခေါင်းထဲကို နစ်ခနဲ ထပ်ဝင်ပြန်သည်။
အပေါ်က သွေးလက်ဝါး အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို စိမ်ပြေနပြေ ချွတ်နေတုန်း ဖြူဖြူခါး အောက်ကနေ အားမလို အားမရနဲ့ ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ကော့တင်ပေးသည်။
သွေးလက်ဝါး ဖြူဖြူခါးရဲ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီ အဖြူလေးကို ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ကို ဆွဲဖယ်လိုက်တော့ ဘရာစီယာ အဖြူလေးအောက်မှာ တင်းမာရုံးကြွနေတဲ့ နို့ကြီးတွေက ပေါ်ထွက်လာလေသည်။ သွေးလက်ဝါး ဖြူဖြူခါးရဲ့ ကျောကုန်းအောက်ကို လက်ကို အသာလျှိုသွင်းလိုက်ပြီး ဘရာစီယာဂျိတ်တွေကို ဆွဲဖြုတ်သည်။
ဖြူဖြူခါးလည်း ချွတ်လို့လွယ်အောင် ကျောကုန်းကို အသာကော့ရင်း ကြွပေးလိုက်သည်။ ချိတ်ပြုတ်သွားတဲ့ ဘရာစီယာ အဖြူလေးကို အပေါ်ကို မတင်ပြီး လည်ပင်းအောက်နားမှာ ထားလိုက်သည်။ ဘရာစီယာ ကျွတ်သွားလို့ ပေါ်လာတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက ဖြူဥပြီး ဝင်းမွတ်နေသည်။ နို့သီးခေါင်း နီညိုညိုလေးတွေက ခေါင်းထောင်နေပြီး နို့အုံဖြူဖြူမှာ သွေးကြောစိမ်းလေးတွေက ယှက်သန်းနေကြသည်။
သွေးလက်ဝါး ဖြူဖြူခါး ရဲ့ တင်းမာ ကော့ထောင်နေတဲ့ နို့စူစူကြီး နှစ်လုံးကို လက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး အဖုတ်ကြီးကို အောက်ကနေ ဆောင့်ဆောင့်လိုးသည်။ ဖြူဖြူခါး လည်း ပေါင်တန်ရှည်ရှည်ကြီး နှစ်ဖက်ကို အစွမ်းကုန် ကားမြောက်ရင်း အောက်ကနေ ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးကို ခံနေမိတော့သည်။
တော်တော်ကြာအောင် အားရပါးရ ဆောင့်ပြီးတော့ သွေးလက်ဝါး ကိုယ်ကိုကိုင်းရင်း စားပွဲပေါ် မှောက်ချလိုက်သည်။ တကယ်တော့ ဖြူဖြူခါး ကိုယ်လုံးပေါ်ကို မှောက်ချလိုက်တာပါ။ ဖြူဖြူခါး ရဲ့ နို့အုံစူဖြိုးဖြိုးရဲ့ အထိအတွေ့တွေကို ခံရင်း အောက်က လီးကြီးက စောက်ခေါင်းအတွင်းမှာ မာသထက် မာလာရသည်။
သွေးလက်ဝါး သူ့ရင်ဘတ်ကြီးနဲ့ ဖြူဖြူခါး ရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဖိဖိပွတ်သည်။ ပြီးတော့ ဖြူဖြူခါး ရဲ့ လည်တိုင် အသားဖြူဖြူ ဝင်းဝင်းလေးကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းရင်း အောက်က ဖင်ကြီးကို နှိမ့်လိုက် ကြွလိုက်နဲ့ လိုးနေသည်။ ဖြူဖြူခါး စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကြီး ဝင်နေတဲ့ အသံက တဖောက်ဖောက်နဲ့….။
တဖြေးဖြေးနဲ့ အပေါ်ကနေ ဖိဖိလိုးနေတဲ့ သွေးလက်ဝါးရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေ မြန်မြန်လာသည်။ အသက်ရှုသံတွေကလည်း တရှုးရှုးနဲ့ ဖြူဖြူခါး ရဲ့ လည်ပင်းမှာ ထိတွေ့ ခံစားနေရသည်။ ဖြူဖြူခါး စောက်ဖုတ် အတွင်းသားတွေကို ခပ်နာနာညှစ်ပြီး တစ်ချက်ပြီး တစ်ချက် ဝင်လာတဲ့ လီးကြီးရဲ့ အထိအတွေ့တွေကို ခံစားမိသည်။
(အို…. အား….. အင်…. ဟင်…… ဟင်………….)
သွေးလက်ဝါးရဲ့ ပွဲသိမ်း ဆောင့်ချက်တွေ အောက်မှာ ဖြူဖြူခါး ခေါင်းကို ဘယ်ညာယမ်းရင်း အော်ညည်းနေမိသည်။
သွေးလက်ဝါးက ဖြူဖြူခါး ရဲ့ ခါးတွေကို စုံကိုင်ကာ ဆယ်ငါးချက်လောက် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုက်တော့ လီးတန်ကြီး တစ်လျှောက်လုံး ရှုံ့ပွ ရှုံ့ပွဖြစ်လာပြီး ဖြူဖြူခါး စောက်ခေါင်းနုနုလေးထဲကို လရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။
ဖြူဖြူခါး လည်း စောက်ဖုတ်ထဲကို တရှိန်ထိုးဝင်လာတဲ့ စောက်ရည်တွေရဲ့ အထိအတွေနဲ့အတူ စားပွဲခုံစောင်းလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်းရင်း ကာမလမ်းဆုံးကို တက်လှမ်းသွားရတော့သည်။
”အား… ကောင်းလိုက်တာ ဆရာရယ်… အီဆိမ့်သွားတာဘဲ..”
ဖြူဖြူခါး ဆရာ့ကို စိုက်ကြည့်ရင်း ခပ်ညုညု ပြောလိုက်သည်။
ဒေါက်တာအောင်ဇော်လင်း တစ်ယောက် သူပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးထားလို့ နဖူးမှာ ချွေးလေးတွေ စို့နေတဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို အသာငုံစုပ်လိုက်တော့သည်။ စိတ်ကလည်း တွေးနေမိသည်။ တော်တော် လိုးလို့ကောင်းတဲ့ စောက်ပတ်..၊ မျော့ပါတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးဘဲ ဖြစ်မယ်။
ဒေါက်တာအောင်ဇော်လင်း ဖြူဖြူခါး ကိုယ်လုံးပေါ်မှာ ခဏလောက်မှိန်းရင်း နှုတ်ခမ်းချင်း အရသာခံပြီး စုပ်နေလိုက်သည်။ အမောပြေသွားတော့မှ ကိုယ်ကိုမတ်ရင်း စောက်ခေါင်းထဲကို အဆုံးထိ ဝင်နေတဲ့ လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
လီးကြီးက ပြွတ်ခနဲ ထွက်သွားပြီး အဖုတ်ထဲကလည်း လရည်ပျစ်ပျစ်တွေ ပြွတ်ခနဲ ထွက်လာတော့သည်။
”ထ….၊ အဖြူလေး…၊ ကိုကြီးလီးကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးဦး”
ဖြူဖြူခါး တစ်ချီကို ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် အလိုးခံထားရလို့ ခဏလောက် မှိန်းနေချင်ပေမဲ့ ဆရာ့ပြောစကားကြောင့် စားပွဲပေါ်ကနေ ကုန်းရုန်းပြီး ထလိုက်သည်။ စားပွဲခြေရင်းမှာ စောက်ရည်တွေ ရွှဲနေတဲ့ မာတောင့်တောင့် လီးကြီးတန်းလန်းနဲ့ ရပ်နေတဲ့ ဆရာခြေရင်းမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း လက်တစ်ဖက်နဲ့ လီးကို အသာဆုပ်ကိုင်ပြီး ငုံစုပ်ပေးလိုက်သည်။
သူမရဲ့ စောက်ရည်တွေရော ၊ ဆရာ့ လရည်တွေရော ၊ ရောထွေးပြီး ပေပွနေတဲ့ လီးတန်ကြီးကို လျှာနဲ့ ပါးစပ်ကို အချိုးညီညီ အသုံးပြုရင်း သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးလိုက်သည်။ လီးကြီး တစ်ချောင်းလုံး ပြောင်သလင်းခါသွားအောင် ယက်ပေးလိုက်သည်။
ဖြူဖြူခါး လီးကို အားရပါးရ စုပ်ရင်း သန့်စင်ပေးနေတုန်း သွေးလက်ဝါး လက်တစ်ဖက်နဲ့ နို့ကြီးတွေကို ညှစ်ရင်း အရသာခံပြီး ကိုင်နေလိုက်သည်။ လီးကြီးက တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ မာလာပြန်ပြီ။
”အဲ့တော့…. ပြန်တောင်လာပြန်ပြီ….”
ဖြူဖြူခါး အံ့သြတကြီးနဲ့ ရေရွတ်မိသည်။
”တောင်ပေမဲ့လည်း နောက်ထပ်လုပ်ဖို့ အချိန်မရှိတော့ဘူးကွယ်..။ ကိုယ်အိမ်ပြန်တော့မယ်။”
ဒေါက်တာအောင်ဇော်လင်း သူ့ခြေရင်းမှာ ပုံကျနေတဲ့ ပုဆိုးကို ပြန်ကောက်ဝတ်ရင်း ကုလားထိုင်ရှိရာကို လျှောက်သွားလိုက်သည်။
ဖြူဖြူခါး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရာကနေ ထပြီး ပြုတ်နေတဲ့ ဘရာစီယာဂျိတ်ကို ပြန်တပ်၊ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို နေသားတကျ ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။
”အဖြူလေး….၊ ရော့ မုန့်ဖိုးငါးသောင်းယူသွား…၊ လိုရင်လည်း နောက်ဆရာဆီလာပေါ့…။”
”ဟုတ်… ဟုတ်….၊ ကျေးဇူးပါပဲ ဆရာ…”
ဖြူဖြူခါး ဆရာကမ်းပေးတဲ့ ပိုက်ဆံငါးသောင်းကို ယူရင်း ဆရာဝန်ကြီး ရုံးခန်းထဲကနေ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
တကယ်တော့ ဖြူဖြူခါး ဒေါက်တာအောင်ဇော်လင်းဆီမှာ ကုန်းနေတာ မကြာသေး။ တစ်လလောက်သာ ရှိသေးသည်။ သူမ ယောကျ်ားဖြစ်သူ ဘိန်းစားဖိုးကြက် ဘိန်းစားဖို့ ပိုက်ဆံမရှိတာနဲ့ နီးနီးနားနား ဖြစ်နေတဲ့ ဆရာကြီးဆီမှာပဲ အပူကပ်ရသည်။
ဖြူဖြူခါး သွေးလက်ဝါးဆိုတဲ့ ဒေါက်တာအောင်ဇော်လင်းသည် နှာသမားကြီး ဖြစ်ကြောင်း နဂိုထဲက ကောင်းကောင်းသိသည်။ ဒါပေမဲ့ ရွေးချယ်စရာ လမ်းမရှိ။ ပိုက်ဆံသွားချေးရင်း ဆရာကြီး လိုအပ်တဲ့ အောက်ပါ ပစ္စည်လေးကို ရက်ရက်ရောရော ပေးအပ်ရင်း အိမ်မှာတင်နေတဲ့ အကြွေးတွေကိုပါ တစ်ခါထဲ ဖြေရှင်းလိုက်တော့သည်။
တကယ်တော့ ဖြူဖြူခါး ကိုယ်တိုင်ကလည်း ဆရာကြီးကို ရက်ရက်ရောရောနဲ့ ထိုးကျွေးခဲ့တာပါ။ ယောကျ်ားဖြစ်သူ ဖိုးကြက်က သမီးရည်းစား ဘဝတုန်းကတော့ ဘိန်းစားပြီးလိုးရင် ကြာကြာခံတာမို့ အကြိမ်ကြိမ် အခါခါပြီးရင်း အချစ်တွေ ပိုခဲ့ရသည်။ အိမ်ထောင်သက် တစ်နှစ်လောက် ကြာတော့ ဖိုးကြက်က ဘိန်းတွေ ပိုပိုပြီး စားလာသလို ဖြူဖြူခါး အပေါ်လည်း သမီးရည်းစားဘဝတုန်းကလို ကောင်းကောင်း မလိုးနိုင်တော့။ ဒုံးပျံကြီးကနေ ဒုံးပျော့ကြီးအဖြစ် ပြောင်းလဲလာခဲ့သည်။
တစ်ခါတလေ ဖြူဖြူခါး ဆေးရုံမှာ ဆရာဝန် ပေါက်စလေးတွေက မထိတထိနဲ့ ကလိတာ ခံခဲ့ရလို့ စိတ်တွေ ကြွလာတဲ့ အချိန်တွေ ရှိသည်။ အဲလို အချိန်မျိုးမှာ အိမ်ပြန်ရောက်လို့ လင်ဖြစ်သူ ထောင်းပေးတာကို ကောင်းကောင်းခံမယ်ဆိုပြီး အားတင်းထားခဲ့ပေမဲ့ အိမ်ပြန်ရောက်တိုင်း ဘိန်းစားပြီး အခန်းထောင့်မှာ ခွေနေတဲ့ ယောက်ျားဖြစ်သူကိုပဲ မမြင်ချင်ပဲ မြင်ခဲ့ရသည်။
တစ်ခါတလေ ဆေးရုံကအပြန် စိတ်တွေ အရမ်းကြွလာတာနဲ့ အဝတ်အစားတောင် မလဲရသေးခင် အခန်းထောင့်မှာ ထိုင်နေတဲ့ လင်တော်မောင်ဆီသွား၊ ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ပြီး ပျော့နေတဲ့ လီးကို အားရပါးရ စုပ်ပေးပေမဲ့ ဖိုးကြက်ရဲ့ လီးပျော့ကြီးကတော့ တောင်မလာခဲ့ပေ။
လင်ဖြစ်သူဆီက မရတဲ့ ကာမစပ်ယှက်မှုတွေကို သွေးလက်ဝါးဆိုတဲ့ ဆရာကြီးဆီက ရခဲ့သည်။
‘ပိုက်ဆံလည်းရ ဟိုဟာလည်းဝ’ ဆိုသလိုမျိုး ဖြစ်ခဲ့သည်ပေါ့။
ပြီးပါပြီ။
